MABEL

  Çocukluğumuzda,babaannem bizi   bayrama götürürdü.Televizyonda,Ankara Atatürk Stadyumunda törenler başlar,babaannem geçit törenine gitmeye karar verirdi.Dördümüzü hazırlar,anama ekmek arası yaptırır,suluklarımıza su konur ,yola koyulurduk.Uzunnn bir süre otobüs beklerdik.

   Biz stada girdiğimizde atlılar tören alanından geçerdi,yani basbayağı dona ve sona kalırdık.Azıcık ucundan izlediğimiz törenden sonra,geri dönüş başlardı. Ulusta Mişmiş'te dondurmalarımız alınırdı .Bazen paket yaptırır,eve gidince  sulu bir dondurma yerdik.

  İşte orada şemsiyeli çikolatalar görürdüm.Nasıl bir tadı vardır?Çok mu pahalıdır?Acaba zenginler alır,bizim gibi durumu hallice, ama ölçülü yaşayanlar alamazmıydı?İsraf mı olurdu?Yesem zencimi olurdum?Dondurma hazırlanana kadar ben hayallerime devam eder,ama asla babanneme bunu istiyorum .    Diyemezdim.Diyemedim.Nasıl derdim?Onlar zaten gerekenleri alıyorlardı.Biz bakkala alışmayalım diye babam kutu ile gofret ,bisküvi,kuru üzüm ve arkadaşlarını alıyor,babaanemde sayılı ve eşit bir şekilde bize dağıtıyordu.Ya arkadaş,tüplerin gazını çeke çeke birgün öleceğini umut ettiğimiz Hasan bakkaldan bile doya doya alıp veremedim,ekonomi ondan düzelemedi.Harçlığımla leblebi tozu alırdım,ama gizli.Nasıl açık alabilirim?Onlar sağlıksız.

Sonra günlerden birgün Selekler'de gezerken gördüm.Yavaş yavaş ısırdım,eski günleri hatırlayarak..