HAYAT

her son yeni bir başlangıç olurmuş.
pazar günü güne kötü uyandık.
eşimin annesi vefat etti.
apar topar ankaraya gittik.
ne tuhaf.sonuçta o bizim annemizdi
 ama annesinin evladı.
kendisini hediye götürdü annesine.
hep hüzünle anlatırdı.
annesi ilçeden ile doktora gitmiş.
orada ölmüş.
kimsesizler mezarına gömülmüş.
mezarını bilmiyordu.
çocuklarına ve eşine çok düşkündü.
ama mezarını babasının yanında istemiş.
eşine demiş- iznin olursa anneme hasrettim,yerini bilmiyordum bari babamın yanında olsun mezarım.
isteğini yerine getirdik.
anneler gününde  uğurladık.
ne tuhaf..
sanki o evde hiç yaşamamış gibi.
ben dün akşam çocuklarla döndüm.
belki şimdi kalabalıkta anlamadık.
sonraki gidişlerimizde yokluğu belli olacak.
farklı bir insandı.
sınırsız hoşgörülü.
başkaları kaynanam işimi beğenmiyor
kusur buluyor oraya gidince yoruluyorum der.
ben orada dinleniyordum.
bizden iş beklentisi olmayan,
herşeyi kendi yapmaya çalışan bir anneydi.
temizlik yapınca kızan.
nasılsın deyince zararımız yok diyen bir anne.
ama ben onun bu fedakarlığını hep fark ettim .
her gittiğimde elimden geldiğince yardımcı oldum.
eşyalarını toplamak....çok tuhaf bu hayat ...
 doğunca kulağa ezan okunuyor.
ölünce namaz kılınıyor.
işte hayat bu kadar.
ezan ile namazın arası kadar...
kısa...