40 OLDUM

27 şubat 71 de soğuk bir Ankara akşamında doğmuşum.
Ankara ile aram hep iyiyidi ama soğuğu nedense hiç sevemedim.
Şansıma soğuk illerde (Bilecik,Erzurum Bingöl.... )ama hep sıcak, ısınan evlerde yaşadım sonraki yıllarda...
Çocukken pek arkadaşlarım olmadı,evcilik oynadığım pek söylenemez..
o nedenle mi bilmem hep utangaç,çekingen biri oldum.
Aldığım yarım saatlik sokakta oynama iznimi defalarca doldumu diye saate bakmakla geçirdim.
o yıllarda aldığım sorumluluk bilincim halen devam eder.....
abartırım....
sorumluluklarımı.....
endişe etmeye bayılırım...
acaba yeni birşey bulurmuyum diye çabalarım...
kafaya takacak...
çok çabuk kırılırım..
çocukluktan gelen bir şey sanırım..
kimse beni kırmamalı...
ben kimseyi kırmamak için çabalarım...
birde çocukken çok ezildim.....
babaannem için bahçeye kuyudan ha babam su çek....
anneme ev işlerinde yardım et...
el işi yap....
arkadaşlarınla gezmek yok...
okula git gel...
tatil olunca üzülürdüm..
yazın evde ne yapacam....
annemin 15 gün yün çırpma yıkama işinde asistan olarak çalışırdım....
sonra 15-16-17 gün veya daha fazla evin yaz temizliği.....
PASTAMI KESMEYE GİDİYORUM
kalan zamanlarda ev işine yardım.
geriye bakınca 14 yaşımda 30 yaşımda ölsem olur, o yaştan sonra ne gerek yaşamaya derdim....
bana çokkk uzak gelirdi....
şimdi kırk ...babamın öldüğü yaşa 4 kala....
herşeyin başı diyorum ...
çocuklarım küçük...
hayatın başındayım.
meğer babam ne genç ölmüş...
yaşım büyüdüçe daha iyi anlıyorum...
iki yaramaz dünyam var.
ömrüm...
iki ömrüm var....
Allah güzel şans,iyilik dolu kalp versin onlara...
büyük paşam az önce;
-anne vay be 40 oldun.
-ilk insanlardan mısın ?dedi.
ilk değilim..
ama yolun neresindeyim ?
onuda bu yorgun başım bilmiyor...